Η μείζων πολιτική κρίση που έχει εισαγάγει η πανδημία συνεχίζεται σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. Η ιατρική ανέκαθεν παρακολουθούσε τα κοινωνικά πρότυπα. Το αρχέτυπο της θρησκευτικής σχέσης μεταξύ του αδύναμου και του επαΐοντος έγινε στους αιώνες του καπιταλισμού η γνωστή εμπορική «βιομηχανική-πελατειακή» σχέση, και πλέον, στα χρόνια που ζούμε, απειλεί να μετατραπεί σε μορφή αστυνόμευσης, όχι των μικροβίων και των τοξινών, αλλά των «κακών» ανθρώπων, με πρόσχημα τις έκτακτες ανάγκες και κρίσεις, οι οποίες αποκτούν πια έναν χαρακτήρα μονιμότητας και κανονικότητας.
Έτσι λοιπόν, αυτό τον καιρό και στο παρασκήνιο, έχει τεθεί στην Ε.Ε. το θέμα της ανάθεσης, από τις κυβερνήσεις προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.), απόλυτης εξουσίας λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων που θα λειτουργούν δεσμευτικά για όλα τα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι όμως άλλο ο Π.Ο.Υ. ως εργαλείο, που υποκείμενο σε έλεγχο δημοκρατικών κυβερνήσεων χρησιμεύει -κατόπιν συνεχούς διαβούλευσης- στον συντονισμό δράσεων με παγκόσμια στόχευση ακριβώς εξαιτίας του παγκόσμιου χαρακτήρα πολλών υγειονομικών προβλημάτων, και είναι εντελώς άλλο η εργαλειοποίησή του για την αδιαφανή υπαγόρευση αντικοινωνικής ατζέντας και πολιτικών υπό το ένδυμα της ειδικής επιστημονικής γνώσης του. Κάτι τέτοιο θα είχε εντέλει ως μοναδικό αποτέλεσμα την επιβίωση και ισχυροποίηση της παγκόσμιας τεχνοφεουδαρχίας και των μεγάλων πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών, και όχι τις πραγματικές υγειονομικές ανάγκες οι οποίες εξακολουθούν να θυσιάζονται με πρόσχημα την δήθεν εξοικονόμηση κόστους.
Εξάλλου, προς το παρόν μένει μη επαρκώς μελετημένος και συνεπώς αστάθμητος ο κίνδυνος των αποφάσεων καθολικού κοινωνικού βεληνεκούς με βάση αυστηρά υγειονομικά κριτήρια. Ο Π.Ο.Υ δεν ήταν ούτε είναι αρμόδιος να κυβερνήσει τον κόσμο υπό οποιαδήποτε αφορμή ή συνθήκη!
Ένας απολογισμός της πλήρους κακοδιαχείρισης της πανδημίας του κορωνοϊού, όπως με συνέπεια τον έχει αναδείξει μέσα στις πολιτικές θέσεις και τις υπεύθυνες προτάσεις του το ΜέΡΑ25, αρκεί για να φανεί το βάσιμο της ανωτέρω περιγραφής και το ότι αυτή σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως συνομωσιολογική και «ψεκασμένη» υπόθεση. Τα οριζόντια μέτρα που επιβλήθηκαν την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού, και τα οποία υπαγορεύτηκαν από αδιαφανή κέντρα, όχι μόνο καταπάτησαν ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες αλλά κινητοποίησαν και τα έμφυτα αντανακλαστικά ρατσισμού των ανθρώπων, διαιρώντας μας σε εξίσου εχθροπαθείς όσο και «ιερά αγανακτισμένους», «μικροβιοφοβικούς» αλλά και «φαρμακοφοβικούς», ενώ το ρεαλιστικό ιατρικό ζητούμενο υπονομεύτηκε πλήρως. Η λύση υπάρχει πράγματι στο ιατρικό – πολιτικό επίπεδο, και συνδυάζει την έμφαση στην εξατομικευμένη ιατρική, στην πρόληψη καθώς και στον σεβασμό του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματος από ένα οργανωμένο, στελεχωμένο, χρηματοδοτούμενο δημόσιο σύστημα υγείας, που λογοδοτεί στους πολίτες και όχι στην «αγορά».
Προσοχή λοιπόν σε πιθανούς μελλοντικούς, σκόπιμα καλλιεργημένους από πολιτικές δυνάμεις, υγειονομικούς πανικούς με τους οποίους μπορεί να διολισθήσει η διαβούλευση, η επιστημονική αντιπαράθεση, ο διάλογος, η λογοδοσία και εντέλει η ίδια η δημοκρατία! Οι κυβερνήσεις που τυχόν θα παραδώσουν τέτοια λευκή επιταγή, μετατρέποντας επιστημονικά συμβουλευτικά όργανα σε αδιαφανή εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, οφείλουν να αποκαλυφθούν και να λογοδοτήσουν προς τους λαούς τους. Η κατάσταση αυτή απαιτεί την διαρκή επαγρύπνηση και την άμεση αντίδραση των προοδευτικών δημοκρατικών και πλέον έμπειρων και υποψιασμένων πολιτών.
Σας παρακολουθούμε και στο κάτω-κάτω, αν ο Π.Ο.Υ. ανησυχεί για την παγκόσμια ανισότητα, ας ξεκινήσει από τη θέσπιση ενιαίων παγκόσμιων κριτηρίων ποιότητας της δημόσιας υγείας!!
Τομέας: Υγείας & Πρόνοιας
