Δεν αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης!

Όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες και με δεδομένα τα πολλαπλά καθημερινά εγκλήματα του επιτελικού παρακράτους της Μητσοτάκης Α.Ε., ακούγεται συχνά πυκνά από μεγάλο μέρος της κοινωνίας το αίτημα: «να φύγει ο Μητσοτάκης». Πράγματι με δεδομένα αυτά τα 3,5 χρόνια με πληθώρα σκανδάλων, λεηλασιών, επιθέσεων κλπ. πρόκειται για ένα εύλογο ζητούμενο. Όμως αρκεί από μόνο του κάτι τέτοιο;

Φτάνει να φύγει ο Μητσοτάκης; Και μετά τι θα έρθει; Ο,τι και να έρθει θα είναι πιο… «προοδευτικό»; Και τι σημαίνει «προοδευτικό»; Θα είναι… προοδευτικότερος ο λογαριασμός του ρεύματος, χωρίς να καταργηθεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας; Θα είναι προοδευτικότεροι οι πλειστηριασμοί και οι πωλήσεις των «κόκκινων» δανείων, αν δεν καταργηθεί ο νόμος του «Ηρακλή» που φτιάχνει «Πάτσηδες»; Θα είναι προοδευτικότερος ο κίνδυνος από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, αν τις κάνει μια «κυβέρνηση με κορμό δήθεν την Αριστερά», αντίθετα με την απαγόρευση που έχουν επιβάλει όλες οι χώρες της Μεσογείου; Θα είναι προοδευτικότερη η συνηγορία στους υπερ-εξοπλισμούς και το ΝΑΤΟ την ώρα που θα συνεχίζει να υπάρχει κιόλας μνημονιακός περιορισμός των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία; Ή μήπως θα έχει προοδευτικότερο πρόσημο η συνέχιση της άλωσης του δημόσιου χώρου (Ελληνικό, Σκουριές, καζίνο και αεροδρόμιο στην Κρήτη κτλ.);

Δυστυχώς πια δεν αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης. Αν δεν αλλάξουν ριζικά οι πολιτικές αυτές, η ικανοποίηση θα είναι μόνο στα επιμέρους και γρήγορα θα την καταπιεί η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε. Οπως δίδαξε το πρόσφατο παρελθόν, οι αποτυχίες που συντελούνται στο όνομα δήθεν της Αριστεράς μετράνε διπλά. Γιατί μαζί τους αποτυγχάνει και η ελπίδα, που την προηγούμενη φορά ήρθε αλλά δυστυχώς μας προσπέρασε. Και δεν έχουμε πλέον το περιθώριο για ένα απλό διάλειμμα μέχρι τον επόμενο ακόμα χειρότερο «Μητσοτάκη». Γι’ αυτό το ΜέΡΑ25 επιμένει πως η Ρήξη με όλον αυτόν τον φαύλο κύκλο των πολιτικών του μνημονίου και της ολιγαρχίας είναι η μόνη απάντηση στην πολλαπλή κρίση.

Η χρονιά σιγά σιγά βγαίνει και παρά τις τυμπανοκρουσίες της Κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη για ανάπτυξη, ευημερία και όλα τα σχετικά, η χρεοκοπία της χώρας μας, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όλο και περισσότερο δυστυχώς, βαθαίνει.

Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών καταγράφει έλλειμμα που εκτινάσσεται στο 8,5% για πρώτη φορά μετά την έναρξη της μνημονιακής διαδικασίας, με τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δηλαδή να δανείζονται, κάθε χρόνο, το 8,5% του ΑΕΠ.

Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος χρειάζεται να δανειστεί από τις αγορές περί τα 7,5 δις για τις ανάγκες αποπληρωμών των περίπου 15 δις το 2023, με ένα επιτόκιο όμως που ήδη μεσουρανεί σε δυσθεώρητα ύψη.

Κι όλα αυτά, όταν μέχρι κι ο επίορκος, μνημονιακός, κεντρικός τραπεζίτης κ. Στουρνάρας επισημαίνει τους κινδύνους από τα αυξημένα επιτόκια και μια “δημοσιονομική χαλάρωση”, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά τα σκληρά μνημονιακά μέτρα λιτότητας της επόμενης περιόδου.

Συνεπώς, η επόμενη Κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, θα έχει να διαχειριστεί μια οικτρή οικονομική κατάσταση, ειδικά μετά και το νέο χρέος που προστέθηκε από το 2019 και μετά και το οποίο από δω και πέρα θα έχει κι αυτό ανάγκη αναχρηματοδότησης.

Και επειδή η επόμενη των εκλογών είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα μας βρει με ένα νέο, 5ο μνημόνιο αν την διαχειριστεί το μνημονιακό τόξο, το ΜέΡΑ25 επιμένει πως η Ρήξη συνιστά πραγματικά επιτακτική ανάγκη για τον λαό και την οικονομία μας.

13 χρόνια κρίσης και το μνημονιακό τόξο επιμένει στο αφήγημα του «success story»

Μετά από 13 χρόνια κρίσης, η φιλότιμη εργασία έπαψε να εξασφαλίζει τα προς το ζην, η ουσιαστική κατάργηση της όποιας δημοκρατίας είχαμε – με το «δεν υπάρχει εναλλακτική» που εμπέδωσαν τα μνημόνια – άφησε πεδίο δόξης στην απογοήτευση και, έτσι, σε ακροδεξιές νοοτροπίες. Η Ελπίδα εξευτελίστηκε, όπως παλιότερα η Αλλαγή, κι η Αξιοπρέπεια λοιδορήθηκε ως αυταπάτη.

Το ίδιο πολιτικό προσωπικό που σήμερα μιλά για ελληνικό «success story» δεν είναι που στα μέσα της δεκαετίας του 2000 πανηγύριζε για την «θωρακισμένη Ελλάδα» που είχε καταφέρει να μπει στον «σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και την ελληνική οικονομία που θα άντεχε στην κρίση και την κατάρρευση; Φαντασίωση ήταν τότε, χτισμένη σε ποταμούς δανείων τα οποία δημιουργούσαν φούσκες.

Έτσι και σήμερα: Φαντασίωση είναι το «success story» της «Μητσοτάκης Α.Ε.» – μια φαντασίωση χτισμένη κι αυτή σε ποταμούς δανείων. Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι επιτήδειοι κερδίζουν αμύθητα ποσά από αυτές τις φούσκες ελπίζοντας να τις διατηρήσουν φουσκωμένες όσο περισσότερο γίνεται πριν σκάσουν – οπότε τη λυπητερή θα την στείλουν στα συνηθισμένα «κορόιδα», δηλαδή στην πλειοψηφία των πολιτών που, βέβαια, δεν κέρδισαν ούτε ένα ευρώ όσο χτίζονταν αυτές οι φούσκες.

Γι’ αυτό το ΜέΡΑ25 προκρίνει τη Ρήξη ως τη μόνη πραγματική απάντηση σε αυτή την πολλαπλή, την πολυεπίπεδη και πολυετή κρίση που συνεχίζεται και εντείνεται, όσο κι να πανηγυρίζει ο κ. Μητσοτάκης για επιστροφή στην «κανονικότητα» και ο κ. Τσίπρας για δήθεν έξοδο από τα μνημόνια. Οτιδήποτε λιγότερο, θα συνιστά μία ακόμα διαχειριστική επιλογή αυτού του συστήματος της ντόπιας και ξένης παρασιτικής ολιγαρχίας που θα στείλει ακόμα περισσότερους νέους στο εξωτερικό και θα ερημοποιήσει ακόμα περισσότερο τη χώρα και την οικονομία.

ΜέΡΑ25: Μόνο ένα προοδευτικό μέτωπο μπορεί να καταργήσει τα αίτια των υποκλοπών


Κάποτε υποκλέπτονταν συνομιλίες πολιτικών για κομματική χρήση. Σήμερα οι #υποκλοπές γίνονται για επιχειρηματική χρήση. Με το δημόσιο χρήμα να ρέει άφθονο προς την ολιγαρχία, ο κάθε ολιγάρχης πασχίζει να βάλει στο χέρι τον υπουργό που μοιράζει τα καλύτερα φιλέτα.

Οι υποκλοπές είναι αναπόφευκτη συνέπεια της μοιρασιάς δημόσιου χρήματος και περιουσίας μέσα από τις ψευτο-αγορές που επέβαλαν στον ελληνικό λαό η τρόικα κι οι ντόπιοι ευεργετημένοι της: #κόκκινα_δάνεια, συμπράξεις ιδιωτών με το δημόσιο, #χρηματιστήριο_ενέργειας, απ’ ευθείας αναθέσεις κοκ.

Κόρακας κοράκου μάτι μπορεί να μην βγάζει, όμως, κόρακας κοράκου τα λόγια τα κρυφακούει μετά μανίας γιατί, σε αυτό το παιχνίδι μοιρασιάς δημόσιων αγαθών, είναι απαραίτητο ο ένας κόρακας τον άλλον κόρακα να τον έχει στο χέρι αποκτώντας «ευαίσθητες» πληροφορίες για αυτόν και για τους πολιτικούς με τους οποίους συναναστρέφεται.

Το βρώμικο παιχνίδι των παρακολουθήσεων αφορά μόνο τα κοράκια της πολιτικής και των ολιγαρχών. Τον λαό τον αφήνουν απ’ έξω καθώς την περιουσία του την υφαρπάζουν μέσα από τις κοινοβουλευτικές τους πλειοψηφίες. Ο λαός το καταλαβαίνει. Βλέπει τις κορακομαχίες τους στην τηλεόραση κι αηδιάζει. Την ώρα που παλεύει να τα βγάλει πέρα, δεν τον αγγίζει η σύγκρουση του Μαρινάκη με τον Μητσοτάκη ή τον Αλαφούζο, του Μυτιλιναίου με τον Περιστέρη, τον Λάτση ή τον Βαρδινογιάννη.

Το ερώτημα για τους προοδευτικούς πολίτες, και ιδίως για την #Αριστερά, είναι ένα: Πώς θα καταργήσουμε τα αίτια των υποκλοπών, δηλαδή τις ψευτο-αγορές που επέβαλαν στον ελληνικό λαό η τρόικα κι οι ντόπιοι ευεργετημένοι της;

Με την σκανδαλοθηρία και την υποκλοποθηρία δεν δημιουργείται προοδευτικό αντιδεξιό μέτωπο. Μόνο με έντιμο προοδευτικό πρόγραμμα δημιουργείται. Προοδευτικό αντιδεξιό μέτωπο μόνο με καθαρές απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα δημιουργείται:

• Θα καταργήσουμε την πώληση «κόκκινων» δανείων που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε; Ναι ή όχι; Το «θα δούμε» δεν είναι απάντηση.

• Θα σταματήσουμε τις εξορύξεις που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε; Ναι ή όχι; Δεν δικαιούμαστε να παρουσιαζόμαστε ως πράσινοι όσο σφυρίζουμε αδιάφορα για τις εξορύξεις.

• Θα καταργήσουμε μια διά παντός το χρηματιστήριο ενέργειας που ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε; Ναι ή όχι; «Θα το σταματήσουμε για λίγο και μετά θα δούμε» δεν είναι απάντηση πάνω στην οποία χτίζεται προοδευτικό, αντιδεξιό μέτωπο.

• Θα επανεθνικοποιήσουμε τον ΔΕΔΔΗΕ, τον ΑΔΜΗΕ, την ενιαία τέως ΔΕΗ;

Στόχος μας πρέπει να είναι η κατάργηση του ολιγαρχικού παιχνιδιού που φτωχοποιεί τους πολλούς και δημιουργεί τα κίνητρα για υποκλοπές και άλλες μορφές βεβήλωσης βασικών δημοκρατικών αρχών. #ρηξη