Γεια σας, το σημερινό «Εκτός Βουλής» του ΜέΡΑ25 έρχεται λίγες ώρες μετά τα μεγαλειώδη, τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια. Λίγο μετά την απρόκλητη, εξοργιστική επίθεση της αστυνομίας στον κόσμο στο Σύνταγμα, που όχι μόνο δεν φόβισε την οργισμένη λαοθάλασσα, αλλά ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την ιερή οργή του κόσμου απέναντι σε ένα σάπιο καθεστώς που νοιώθει το έδαφπς να τρίζει κάτω από τα πόδια του.
Ήταν όμορφα σήμερα στους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας. Οι νεκροί δεν γυρνάνε πίσω. Όμως τέτοιες λαοθάλασσες ελαφραίνουν το χώμα που τους σκεπάζει και εξαγνίζουν τους ζωντανούς που έμειναν πίσω να τους θρηνούμε.
Όμως: οργή χωρίς διέξοδο, χωρίς πολιτικές εναλλακτικές, οδηγεί σε απογοήτευση και, τελικά, σε ιδιώτευση. Θυμός χωρίς προοπτική οδηγεί σε μια μεγάλη νίκη του συστήματος που μας θέλει όλες και όλους χολωμένους και σε κατάσταση είτε οργής είτε κατάθλιψης – αλλά ποτέ ανασυγκρότησης.
Οι φωνές των μαζών στους δρόμους τους ενοχλούν. Όμως, δεν τους απειλούν όσο ξέρουν ότι, κάποια στιγμή, θα έρθει το Πάσχα, μετά το καλοκαίρι, οπότε ελπίζουν τα συλλαλητήρια θα ξεθυμάνουν καθώς οι μεγάλες μάζες των νέων μας θα εγκλωβίζονται στις γαλέρες του τουρισμού, άλλοι θα ετοιμάζονται να ακολουθήσουν τις ορδές των νέων που έφυγαν στο εξωτερικό, ένα εκατομμύριο οικογένειες θα τις τρώει η αγωνία της έξωσης από τα funds. Ναι, οι φωνές, η θέα των μαζών στους δρόμους και στις πλατείες, τους ενοχλούν αλλά δεν τους σκιάζουν – γνωρίζουν ότι, χωρίς πολιτικές εναλλακτικές, η οργή θα μετατραπεί σε απογοήτευση και η απογοήτευση στην ιδιώτευση στην οποία ποντάρουν τα πάντα.
Το μόνο που δεν θέλουν οι ολιγάρχες και το προσωπικό τους, και θα κάνουν τα πάντα να το αποτρέψουν, είναι να κινδυνεύσει το σύστημά τους – αυτό που σήμερα σκοτώνει ψυχές και σώματα. Και το μόνο που απειλεί το σύστημά τους είναι ένα σοβαρό, πειστικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα ριζικής συστημικής αλλαγής. Κι εδώ είναι που το ΜέΡΑ25 νιώθουμε την ηθική υποχρέωση να προτείνουμε συγκεκριμένα πράγματα, να καταθέσουμε στην κρίση σας ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Στην πατρίδα μας το μέλλον δεν είναι αυτό που ήταν. Ακόμα κι οι βιομήχανοι παραδέχονται ότι οι μισθοί είναι για γέλια – για την ακρίβεια για κλάμματα. Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ πρόσφατα παραδέχθηκε ότι ακόμα κι όταν αυξάνεται ο κατώτατος δεν αυξάνεται ο μέσος μισθός. Ο ίδιος ο διευθυντής του think tank των βιομήχανων, του ΙΟΒΕ, πρόσθεσε πως το ποσοστό των εργαζόμενων που εισπράττουν τον μέσο μισθό μειώνεται συστηματικά ενώ όλο και περισσότεροι φυτοζωούν με τον κατώτατο.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, με συγκλονιστική υποκρισία, οι ίδιοι βιομήχανοι μαζί κι οι ξενοδόχοι παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν εργαζόμενους – ότι έχουν, λέει, 100 χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας. Τότε γιατί δεν αυξάνουν τον μισθό να προσελκύσουν εργαζόμενους; Γιατί δεν τους δίνουν ένα ρεπό όλο το καλοκαίρι; Γιατί δεν τους εξασφαλίζουν σε ανθρώπους που πρέπει να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις πως δεν θα τους πετάξουν στον δρόμο τη στιγμή που δεν θα τους έχουν ανάγκη;
Το παραμύθι ότι δεν έχουν να δώσουν ψηλότερους μισθούς είναι ακριβώς αυτό: παραμύθι! Το Μεγάλο Κεφάλαιο της χώρας θριαμβολογεί για την τεράστια κερδοφορία του. Την ώρα που παραδέχονται ότι οι μισθοί είναι οι χειρότεροι στην Ευρώπη, ζητωκραυγάζουν που η κερδοφορία τους είναι η τρίτη ψηλότερη στην Ευρώπη! Που σε μια χώρα που τα συνολικά ετήσια έξοδα για την δημόσια παιδεία είναι 3 δις και κάτι ψιλά, μόνο οι μέτοχοι των τραπεζών θα τσεπώσουν μερίσματα 8 δις εντός της επόμενης διετίας.
Ας γυρίσουμε όμως στο ερώτημα: Αφού έχουν κέρδη, γιατί δεν αυξάνουν τους μισθούς; Για έναν απλό λόγο. Πως θησαυρίζουν οι πετρελαιάδες του ΟΠΕΚ, της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων; Μειώνοντας την παραγωγή, την προσφορά, πετρελαίου. Έτσι σπρώχνουν τις τιμές στα ουράνια και τα κέρδη τους στην στρατόσφαιρα. Το ίδιο γίνεται και στην ολιγοπωλιακή ελληνική αγορά: Βλέπετε πως θησαυρίζουν τα σουπερμάρκετ την ώρα που μειώνονται οι πωλήσεις, καθώς ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα και περιορίζει τις αγορές του; Σε ρημαγμένες ολιγοπωλιακές οικονομίες, όπως η δικιά μας, η μείωση της παραγωγής είναι η πεμπτουσία των κερδών των μεγάλων εταιρειών.
Όλα αυτά είναι αλληλένδετα: ανύπαρκτες επενδύσεις σε δημόσια δίκτυα, όπως το τραίνο, το πανεπιστήμιο, το δημόσιο νοσοκομείο. Χαμηλοί μισθοί παντού. Εταιρείες μονοπώλια, ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΟΡ και Σια. Νέες και νέοι που έχουν να επιλέξουν μεταξύ των 900 ευρώ τον μήνα μακρυά από το σπίτι τους σε εργασιακές συνθήκες γαλέρας και της μετανάστευσης σε τόπους μακρινούς. Να το πω απλά; Η όψη του εγκαταλειμμένου, ανασφαλούς, αργού ελληνικού σιδηρόδρομου συνοψίζει την συνολική κατάσταση μιας χώρας που τα πάντα καταρρέουν με εξαίρεση τους απαστράπτοντες αυτοκινητόδρομους της ΤΕΡΝΑ και τα αεροδρόμια της Fraport, υποδομές που η τρόικα Βρυξελλών-Φρανκφούρτης-Ουάσιγκτον μας ανάγκασαν να χαρίσουμε σε αρπακτικά που ξεζουμίζουν την κοινωνία και την κρατάνε υπανάπτυκτη.
Δεν είναι σήμερα, μέρες πένθους και διαδηλώσεων, η στιγμή για μια πλήρη παρουσίαση του τι πρέπει να γίνει. Μερικές μόνο φράσεις για να σκιαγραφήσουμε την ελπίδα για κάτι καλύτερο, για την πραγματική δικαίωση των αδικοχαμένων 57.
Πάρτε τους απαστράπτοντες αυτοκινητόδρομους. Αφού χτιστούν, πόσες καλές θέσεις εργασίας προσφέρουν; Απειροελάχιστες. Πόσα προσφέρουν στην ανάπτυξη της τεχνολογικής βάσης της χώρας; Τίποτα απολύτως, πέραν από καυσαέρια, μεγατόνους διοξεiδ;iου του άνθρακα, αναπόφευκτα ατυχήματα, τεράστια έξοδα σε εισαγόμενα καύσιμα – για να μην μιλήσω για την καταστροφική επίπτωση στο εμπορικό ισοζύγιο μιας χώρας που δεν παράγει ούτε αυτοκίνητα ούτε φορτηγά.
Συγκρίνετε αυτή την Ελλάδα των ιδιωτικών αυτοκινητόδρομων με μια άλλη Ελλάδα – μια Ελλάδα με ραχοκοκκαλιά της έναν υπερσύγχρονο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο: από την Καλαμάτα στους Εύζωνες και την Αλεξανδρούπολη – αλλά και στην Κρήτη, από τα Χανιά έως το Λασίθι. Ενός σιδηρόδρομου των 350 χιλ την ώρα του οποίου οι συρμοί, οι ράγες, οι υποδομές, το λογισμικό, θα κατασκευάζονται εδώ, στην χώρα μας – σε εργοτάξια, βιομηχανίες και start-ups σπαρμένα σε όλη την επικράτεια: Αθρόες και μόνιμες οι καλές θέσεις εργασίας, μόνιμη η περιφερειακή και εθνική ανάπτυξη, η ανακούφιση του περιβάλλοντος, η δυνατότητα δραστικής μείωσης της εξάρτησης από ορυκτέλαια – και, βέβαια, πολλές οι ζωές που θα σωθούν στην άσφαλτο.
Βέβαια, ένας τέτοιος σιδηρόδρομος μόνο από το Δημόσιο μπορεί να χτιστεί εκ του μηδενός – ακριβώς όπως μόνο η δημόσια ΔΕΗ μπόρεσε να ηλεκτροδοτήσει την χώρα πριν 65 χρόνια.
- Να πως συνδέονται τα πάντα.
- Να γιατί οι χαμηλοί μισθοί παντού, τα υπερκέρδη της ολιγαρχίας, η υποβάθμιση του ΕΣΥ, του δημόσιου πανεπιστημίου, όλων των δημόσιων αγαθών, του τραίνου, συμβαδίζουν – πάνε χέρι-χέρι.
- Να γιατί εκείνοι που λυμαίνονται τα διόδια δεν θέλουν σύγχρονο τραίνο.
- Να γιατί ουρλιάζουν πως ό,τι είναι ιδιωτικό είναι αγγελικά πλασμένο κι ότι δημόσιο καταραμμένο.
Επειδή για αυτούς τα κέρδη τους μεγεθύνονται μέσα από την ανάπτυξη της υπανάπτυξης – την ανάπτυξη της υπανάπτυξης που η θλιβερή κατάσταση των τραίνων μας σήμερα αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα.
Σήμερα, αυτές τις μέρες, διαδηλώνουμε στη μνήμη των 57.
Αύριο αρχίζουμε τον αγώνα για να πάρουμε τη χώρα μας πίσω, να διώξουμε τα αρπακτικά, και να ξεκινήσουμε την ανοικοδόμηση κάνοντας την αρχή μ’ έναν υπερσύγχρονο δημόσιο σιδηρόδρομο.
Προχωράμε, εκτός Βουλής με βούληση, ελπίδα και υπομονή!